همه‌چیز از یه روز معمولی شروع شد. پشت میز کار، با یه استکان چای لب‌سوز لب‌دوز که مثل همیشه داشت بخار می‌کرد و منم مثل همیشه داشتم فکر می‌کردم:
واقعاً قراره تا آخر عمر با فرم و فایل و “در انتظار تأیید مدیریت” زندگی کنم؟

اون روز دیگه خسته بودم — نه از کار، از بی‌روحیِ کار. از اینکه هر صبح با رنگ‌های خنثی شروع می‌شد و با سیاه و سفید تموم. من رنگ می‌خواستم. برق رژ لب، نرمی برس رژگونه، بوی تازه‌ی کرم پودر وقتی درش رو باز می‌کنی.

یه‌هو دلم گفت:
«چرا کاری نکنی که هر روزت بوی چای و گل بده، نه بوی استرس و کاغذ اداری؟»

و همون شد. لپ‌تاپ رو بستم، چای رو تا ته خوردم و تصمیم گرفتم دنیای خودمو بسازم — دنیایی پر از رنگ، لطافت و اعتماد به نفس.
اینجوری بود که فروشگاه گندم به دنیا اومد.

ما از یه استکان چای شروع کردیم، اما حالا هر محصولی که می‌فرستیم یه فنجون عشق و جسارته.
ما فقط لوازم آرایش نمی‌فروشیم، ما الهام می‌فروشیم — برای تموم زن‌هایی که یه روز، وسط یه استکان چای، به خودشون گفتن:
«می‌تونم، و شروع می‌کنم.»